مهدى چمران با ١٩٣ هزار رأى (يعنى رأى هشت درصد واجدين شرايط) به عنوان فرد اول انتخاب شد و با همفکران خود، محمود احمدی نژاد را به عنوان شهردار تهران انتخاب کرد؛ انتخابی که نه تنها برای پایتخت بلکه برای کل کشور به عنوان یک تغییر مسیر ثبت شد.

این شورا بعدا با صعود احمدی نژاد به ریاست‌جمهوری، قالیباف را جایگزین وی کرد که این تصمیم به دلیل تداوم قهر اکثریت مردم با انتخابات شوراها  تا سال جاری امتداد یافت. چرا که چمران در انتخابات شورای سوم و چهارم هم صدرنشین شد و با اکثریت همفکران خود حکم شهردار را تمدید کرد. چمران در انتخابات امسال هم می‌توانست  با ۶۵۶ هزار رأیی که به خود اختصاص داد صدرنشین باشد (وی در انتخابات سال ۹۲ فقط با ۵۶۶ هزار رأی نفر اول شد) وهمفکرانش هم 20 نفر بعدی باشند.  اما این بار اکثریت قهر کرده بر خلاف سه دوره قبل به پای صندوق‌ها آمدند و ۲۱ نفر را در جایگاهی بالاتر نشاندند. نفر اول تهران این بار رأیی حدود سه برابر چمران دارد و رأی نفر بیست و یکم هم حدود ۴۰۰ هزار بیش از چمران است.

تاریخچه ۱۴ ساله فوق نشان می‌دهد که هزینه سنگینی برای جلب اعتماد مجدد پایتخت‌نشینان پرداخت شده است. مهمترین مسوولیت لیست امید، محافظت دقیق از این اعتماد است. این محافظت باید در مرحله اول با انتخاب یک شهردار تکنوکرات و غیرسیاسی (البته آشنا به تعاملات سیاسی) ظهور و بروز یابد. انتخاب یک شهردار سیاسی، قدم اول به سوی نابودسازی این اعتماد و سرمایه اجتماعی است. مسوولیت نقطه پایان گذاشتن بر شهرخواری بر عهده لیست امید است نه شهردار و هرگونه مسوولیت‌گریزی منتخبان شورا باعث اعتمادسوزی مجدد خواهد شد. باید به سنت مخرب تحمیل هزینه‌های اداره پایتخت به  مردم عادی با هوافروشی پایان داده شود و پایتخت‌نشینان همانند همه کلان‌شهرهای جهان، متناسب با بهره‌مندی خود از خدمات شهری، هزینه اداره شهر را بپردازند. راه‌‌حل‌ها موجود است (رجوع شود به یادداشت پیشین این کانال تحت عنوان شهرداری و شهرخواری) و لیست امید باید بداند که مردم هرگز عذر مسوولیت‌گریزی را نخواهند بخشید.